Dziadkowie – Emocje.

„Dzieciństwo jest jedyną porą, która trwa w nas całe życie.” Ryszard Kapuściński

Czy myśleliście kiedyś, jakie wspomnienia będą miały Wasze dzieci.?

Ja Pamiętam mojego Dziadka i Babcię…Moje budowanie wspomnień.

Na drogę dostałem wiarę w Krzyż, nazwisko Ojca, siostrę i rodzinę. Co ja z tym zrobiłem? Ja odpowiem tak: „tylko przypadkiem mam to, co mam”. Obowiązkiem rodziców i rodziny jest wychowanie dzieci, prawda?. Obowiązkiem Rodziców i rodziny jest przygotowanie dzieci do budowania życia na wzór wiedzy, pracy i doświadczenia naszych pokoleń. Nauczanie dumy z tego, kim byliśmy!! Z tego, co zrobili nasi po krwi przodkowie, wpajanie od maleńkości więzi i szacunku do najbliższych, To jest nasz obowiązek!! To jest dotrzymywaniem obietnicy przy narodzinach. I w końcu tak wymaga dobry obyczaj i minimum wychowania. Obowiązkiem ojca jest stać murem przy dziecku obojętnie, co by zrobił-, COKOLWIEK BY ZROBIŁ-. Tak wiele patosu, ale czy ja tak wychowałem moich Synów? Czy mam prawo tak stawiać pytania? Otóż nie. Aby tak postępowały nasze pokolenia należy Nas do tego przygotować! Przez szacunek do pracy pokoleń, cokolwiek to znaczy, w końcu przez szacunek dla siebie i naszych dzieci. By szanowali nas inni należy uczyć szacunku dla BOROWCZYKÓW! Jak to zrobić ktoś z Was zapyta? 

Aby żaden cielec „cymbał brzmiący” nie uczył naszych pokoleń, miłości i elementarnego szacunku dla nas samych. Mnie i Nas łączy nasze nazwisko Borowczyk i wszystko cokolwiek w nim się zawiera. Ja Borowczyk Józef po śmierci mojego dziadka Antoniego zostałem sierotą.! Bardzo szybko stałem się bezdomnym psem, którego każdy ktokolwiek miał na to ochotę mógł bezkarnie kopać i znieważać! Tak- ZNIEWAŻAĆ! Do woli. Wyzuty  z elementarnych praw do dzieciństwa, szacunku i miłości uciekłem do mojego świata w Warszkowie, w którym było bezchmurne niebo i kochający mnie moi kochani najbliżsi. Tylko tu otoczony byłem miłością i ciepłem. Tylko tu szanowano chłopca jakim byłem. Tylko w moim świecie kochano mnie za wszystko, cokolwiek zrobiłem! Tylko tu zaznałem prawdziwej miłości. Proszę pomyśleć, co by się stało gdyby za mną nie stał Mój Dziadek Antoni BOROWCZYK. I czy nie spotkało mnie jednak wielkie szczęście?! Piszę te wspomnienia w moim małym Warszkowie na Kaszubach / czy nie dziwne jest to, że bardzo chciałbym być jednym z Kaszubów? Kaszubskiej ostoi tradycji, wiary i szacunku do siebie. To może dlatego tak bardzo pragnę przykleić się do jakiegoś autorytetu, do skały która dałaby mi poczucie bezpieczeństwa i wiarę w siebie. Ten mój dom nad jeziorem gdzie opisuję marzenia. Mój problem polega na tym, że aby tu przyjechać samemu muszę zdobyć się na wielką odwagę. Bo co zrobić jak żona się nie zgodzi?? I jak jej to powiedzieć?? To jest wypadkowa okaleczonego Dzieciństwa.

Zawsze przed pójściem spać babcia klękała obok swojego łóżka i razem z dziadkiem modlili się. Była wierna Kościołowi i Matce Bożej do końca swoich dni. Dzisiaj patrzę na to jak na świadectwo. Moi dziadkowie, którzy  byli prostymi ludźmi, gorliwie i z pokorą modlili się do Pana Boga. Żeby być w łączności z Panem Bogiem, nie trzeba znać wyszukanych modlitw ani wszystkich słów wymawiać bezbłędnie. Wystarczy uklęknąć i modlić się swoimi słowami, najprostszymi, jakie znamy, a Bóg widzi naszą wiarę i nam błogosławi. Jako człowiek dorosły postępuję podobnie jak babcia, ja dzisiaj kiedy kończę dzień, klękam przed swoim łóżkiem i modlę się do Pana Boga. Moje serce wypełnia radość i szczęście, że jestem blisko Niego, a w modlitwie powierzam Bogu szczególnie moich bliskich zmarłych noszonych w sercu. To jest niesamowita droga, którą kroczę po dzień dzisiejszy.

W Dziadkach miałem niepowtarzalne połączenie historii i emocji – posiadanie dziadków to dla wnuka przede wszystkim emocjonalna frajda.
Dziadek i babcia byli tolerancyjni, cierpliwi, i pobłażliwi. Często bardziej wprost okazywali uczucia Ziutkowi niż rodzice. Dzisiaj potrafię już mówić jak bardzo kocham moje wnuki, i pamiętam jak trudno przychodziło mi mówić to moim Synom…. – Druga sprawa w naturze Ziutka, to potrzeba sięgania do korzeni. Tutaj dziadkowie byli niezastąpieni. Byli dowodem rodu, ciągłości historycznej BOROWCZYKÓW. Byli i są wiedzą o historii tej dookoła nas i tej naszej, rodzinnej. To mocno zaczepiło małego Ziutka w przeszłości Naszej Rodziny .
Otrzymałem pewien obraz świata, tło i punkt odniesienia, na którym mogę dzisiaj budować moje wspomnienia i nie tylko wspomnienia. Myślę, że rozszerzyli mi mój świat o przeszłość. Podczas opowiadań o moim Ojcu, o tym, że on też kiedyś był mały, rozszerzali moje poczucie czasu i uczyli rozumieć, że taka jest kolej rzeczy. Jest się dzieckiem, ojcem i dziadkiem. Dzisiaj jestem pewien, że dziadkowie i rodzice powinni wspólnie wychowywać dzieci.

Doskonale pamiętam mojego Dziadka. Dzisiaj brakuje mi jego uśmiechu, przemyśleń, bo Dziadek miał dla mnie CZAS, moi mili. A, że był doświadczony cierpliwy i kochany; autorytetem wielkim stał się dla Ziutka. Prawdopodobnie uświadomił mi od podstaw, co złe, a co dobre, co można w życiu robić a czego nie, nigdy i za żadne pieniądze. I tak sobie myślę, że mając takie doświadczenie życiowe mógł wybaczać Ziutkowi jego „zbrodnie”. Dziadku a dlaczego słońce jest żółte? A może być zielone? O, nie może!? A skoro nie może to dlaczego? I tak bez końca, itd.
Dziadek był zasadniczy jak to hardy wielkopolanin. W poglądach był stanowczy i wyważony. Dom w Warszkowie stworzyła Babcia i osłaniała go miłością. Dziadek tym domem kierował  i domu tego bronił.

Z czym kojarzy mi się słowo „dziadkowie”? Z najlepszymi latami życia. Z dzieciństwem, beztroską, ciepłem i bezpieczeństwem. Miałem wspaniałych, kochających dziadków, na szczęście zawsze o tym wiedziałem.
Kierować się zawsze zasadami zgodnymi z sumieniem.
Takim był mój Dziadek Antoni BOROWCZYK. Zawsze pomagał innym, jeśli tylko mógł. Jak pisał syn Antoniego, Mieczysław: tak to już jest u dobrych ludzi…
Bardzo proszę zwróćcie uwagę na oczy-dokładnie lewe-Antoniego i moje, a miałem wtedy trzynaście lat. Już w Sławnie byłem z rodzicami u lekarza z powodu mniejszego lewego oka.

Pamiętam Mojego Dziadka i Babcię….