Pamiętam, jak moja mama wspominała swój poród ze mną. Ból, strach, przerażająca samotność, upokorzenie. Moje narodziny były dla mamy traumatycznym przeżyciem. Doświadczyła wszystkich serwowanych wówczas w szpitalu „atrakcji”, musiała zmierzyć się ze znieczulicą lekarzy. Ale do brzegu: urodziłem się przez cesarskie cięcie – do dzisiaj noszę dużą bliznę na skroni obok oka! Poród w Sławnie odbierał lekarz tak sprawnie, że zranił również mnie. Mama po porodzie była dwa Tygodnie nieprzytomna i praktycznie walczyła o życie.( byłem dwa tygodnie przenoszony) Mną w tym czasie zajmowały się zakonnice pracujące w tym szpitalu. Gdy Henryk dowiaduje się, o poważnym stanie zdrowia mamy zabiera z sobą do szpitala sąsiada „ubeka” w mundurze milicjanta i z bronią. Gdy weszli na salę, porodową ten miał powiedzieć lekarzowi, machając pepeszą w dłoni, jak ona umrze, to zobacz co cię czeka!! Narodziny super, naprawdę Super. Lekarze zabronili mamie zachodzenia w ciążę przez najbliższe dwa lata, a już rok później rodzi się moja siostra Mirosława!(1955-09-01).

27 kwietnia 1954 roku Rodzi się Józef BOROWCZYK-waga 4,5kg. cera śniada włosy i oczy czarne! Diabeł w ludzkiej skórze. Słowa mamy.

.

Wchodziłem do domu w Sławnie po wysokich schodach. Pierwsze okno to kuchnia dalej „stołowy” a trzecie okno to sypialnia. Z kuchni robiłem sobie….morze!! A co.. Zamykałem odpływ wody w zlewie i odkręcałem kurki do oporu, aż woda sięgała do kostek. Puszczałem okręty, zalewając cały dom. Innym razem gdy rodzice poszli do kina, wyjmowałem z szuflady kuchennej tygodniowy utarg Ojca z piekarni i przez okno w sypialni wyrzucałem forsę na podwórko…co kto złapał to jego……. Niedługo potem Ojciec ok. południa wysłał mnie po bułki do..naszej piekarni. Super. „Obudziłem” się z zabawy dopiero około 21.oo i co teraz?? Pobiegłem na dworzec kolejowy. Tam czynny był jeszcze bufet. Bufetowa była jedyną osobą która, współczuła mi tego wieczoru. Wchodzę do domu, jest godzina 21.15 i słyszę.. Pol strzela, Kolczyk strzela, jesttt. Kronikaaaa – Sportowaaaaa. Ojciec pyta, gdzie byłeś ! Miałem 5 lat. I tak mogę bez końca. Raz uciekłem z cyganami prosto z chodnika przed domem!

Dwa i pół roku po ślubie Henryk, za częściowo pożyczone od Ojca (Antoniego) pieniądze kupuje piekarnię w Sławnie, zatrudnia jednego pracownika i zaczyna pracować jako piekarz na swoim! W piekarni jest również sklep, gdzie mieszkańcy kupują pieczywo, oraz ciasta. Mama rozwozi pieczywo po rynku, a sklepy odbierają same!

GDYNIA CHYLONIA – MEKSYK 1962 – 1967rok

 Z dniem 7 maja 1930r. zniesiono gminę wiejską Chylonię w powiecie morskim, a terytorium jej włączono do miasta Gdyni. Z chwilą przyłączenia Chylonii obszar Gdyni powiększył się do 70 ha, a liczba ludności o 4500 osób. W ten sposób liczba mieszkańców Gdyni sięgnęła 39 000. Meksyk jest dzielnicą Gdyni Chyloni. Meksyk Wybudowali, (bose Antki) Tak nazywali Kaszubi przybyłe tysiące  robotników z całej Rzeczpospolitej. Do budowy portu i miasta  w Gdyni.

Oto Meksyk!

Na Meksyk w Gdyni-Chyloni Ul. Palmowa 22, przyjechaliśmy w styczniu lub lutym 1962r. Samochodem ciężarowym. Na mrozie pod plandeką siedziałem w tyle samochodu wśród naszych mebli i towarzystwie kota !! Z którymi nie rozstawałem się w Sławnie. Na pierwszym postoju „przesiedleńców” kotka uciekła.

Na Meksyku mieszkaliśmy razem z babcią Feliksą Snopkowską mamą mojej mamy. Tatuś zatrudnił się w „POLCARGO”, jako liczmen!. Liczył załadunek towarów na statki w gdyńskim porcie.

Ja poszedłem do szkoły podstawowej nr 5. Tu grałem w „centkę” – To tu biegałem za kołem-felgą od roweru, strzelałem z karbidu, biegałem z Lordem-moim wilczurem- po łąkach i polach. Tu pierwszy raz uciekałem z domu, gdy mama sprzedała Lorda, brałem udział w wojnach z Pogórzem i Abisynią, uczyłem się skakać do pociągów towarowych w biegu! I pływać na podkładach kolejowych na pobliskich bagnach. Hodowałem gołębie, paliłem papierosy, razem z Ryśkiem Jelińskim robiliśmy zestawy teatralne z własnoręcznie zrobionymi przez siebie kukiełkami dla okolicznej dzieciarni i jej rodziców. Bilet co łaska!

Ojciec,  wolny czas spędzał, remontując dom, rąbał drewno do kuchni i pieców, gotował obiady i pracował w ogrodzie. Bardzo trudno było namówić mamie ojca, aby, ”ruszył” się gdzieś z domu! Tu czuł się najlepiej. Zrozumiałem to po latach, gdy sam wracałem z Morza. Kochałem mój dom i spokój w nim. Przed domem w Chyloni stała wielka żeliwna pompa do pompowania wody, którą w wiadrach nosiliśmy do domu. A latem każdego dnia dziesiątkami wiader podlewałem wielki ogród. Na zimę pompa owinięta była słomą, aby woda w niej nie zamarzła! Bywało i tak, że trzeba było rozpalać wokół niej ognisko, bo pompa zamarzała. Inne potrzeby załatwialiśmy poza domem. Latem kąpaliśmy się w wannie przed domem.